Wenen: het centrum van de ooit zo machtige Donaumonarchie. Het rijk van de Habsburgers is al lang ten onder, maar de stad straalt nog altijd de glorie van de 19e eeuw uit. Uitgerekend nu de universiteit haar 650-jarig bestaan viert, studeer ik dit semester in de hoofdstad van Oostenrijk. Tijdens de wintermaanden natuurlijk ijskoud, maar hé – net als Sissi in deze eeuwenoude stad is toch ook wel heel speciaal.
Van de Waal naar de Donau
Tijdens mijn middelbare school heb ik even getwijfeld tussen mijn rechtenstudie en een studie Duits. Hoewel veel anderen de naamvallen vreselijk vonden, heeft het Duits mij altijd gefascineerd. Ik las boeken in het Duits die ik al in het Nederlands gelezen had en ik keek bijna dagelijks naar het Duitse journaal om de taal te leren. Toen ik begon met mijn rechtenstudie wist ik dan ook dat ik een eventueel Erasmusprogramma wilde combineren met mijn vaardigheden in de Duitse taal. Toen Berlijn geen optie bleek te zijn heb ik me meteen op Wenen gestort. Ik heb hier nooit één moment spijt van gehad. Een taalcursus heb ik niet gevolgd. Enthousiast, maar ook nerveus, vertrok ik afgelopen september naar Wenen.
Universität Wien
Ik studeer hier aan de oudste en grootste Duitstalige universiteit ter wereld, de Universität Wien. Het hoofdgebouw is werkelijk prachtig en heeft iets weg van Zweinstein uit Harry Potter. De marmeren trappen en de plafondschilderingen van Gustav Klimt maken het gebouw tot een waar kunstwerk. Omdat de universiteit honderdduizend studenten telt, zijn de verschillende faculteiten over de stad verdeeld. De rechtenfaculteit is gevestigd in das Juridicum der Universität Wien. Dit onderkomen is helaas verre van gracieus en loopt qua voorzieningen achter de feiten aan. Hoewel het nieuwe Grotiusgebouw misschien geen eerlijke concurrentie vormt, is het Juridicum en haar wijze van draaien hopeloos ouderwets. Het internet werkt niet tot nauwelijks, docenten dragen geen microfoon wanneer ze voor groepen van meer dan tweehonderd studenten staan en ik heb een studentenpas die meer doet denken aan een paspoort van de voormalige DDR. De lokalen zijn veel te klein voor de hoeveelheid studenten die college volgt: daarom zit aantal sneue studenten zit altijd op de grond. Wanneer je ’s ochtends enthousiast je warme kriebeltrui hebt aangetrokken om je vervolgens in een lokaal te wurmen waar de condens op de ruiten slaat, vraag je je af waarom dat ook alweer een goed idee was.
Waar je je in Nijmegen op de achterste rij zit om maar aan de aanwezigheidsplicht te voldoen, wordt er hier een actieve houding van de student verwacht. Snel op Facebook kijken of door de nieuwe collectie van H&M scrollen is hier absoluut niet de bedoeling. Niet alleen wordt men hier beoordeeld op basis van een tentamen, maar ook op de houding en deelname aan de colleges. Deze ingrediënten samen bepalen uiteindelijk je eindcijfer. De Oostenrijkse studenten zijn gemiddeld genomen dan ook gemotiveerder en ambitieuzer dan de studenten in Nederland. Omdat verreweg de meeste van mijn vakken in het Duits worden gedoceerd zit ik vaak tussen de Oostenrijkers en de Duitsers. Als de docent een halfuur te laat komt moppert niemand en blijft iedereen zitten. Waar ik als Nederlandse chagrijnig roep dat ik nog meer te doen heb die dag, vraagt de rest mij dan wat in vredesnaam mijn probleem is. De hiërarchie tussen docent en student is hier erg sterk. Iedereen die een titel draagt wordt daar ook mee aangesproken en na elk college volgt applaus. Dit respect is echter ook wederzijds. Veel docenten kenden na één week al mijn naam. Hoewel de faculteit qua voorzieningen ver achterligt op die uit Nederland, staan de studenten hier centraal.
Spaß muss sein!
Natuurlijk draait het bij een studieperiode in het buitenland boven alles om de ervaring. Inmiddels heb ik vrienden uit heel Europa en leren we elke minuut van elkaar. Zo kan ik mijn verjaardag opzeggen in het Fins en weet ik uit ervaring dat bergbeklimmen met Zwitsers enorm inspannend is. Samen struinen we uren door de dure straten van Wenen en kopen we dingen die we niet nodig hebben. We gaan naar de Weihnachtsmärkten en drinken glühwein om ons op te warmen. We eten taartjes en wandelen door de paleistuinen van Schloß Schönbrunn. Omdat iedereen voor een bepaalde tijd in de stad woont, wil ieder dan ook het beste uit die tijd halen. Ik ben zelden een avond thuis. We gaan naar openluchtconcerten, naar musicals en natuurlijk de Weense opera. Op zaterdagen gaan we met lege magen naar de vele markten in Wenen om schaamteloos al het eten aan te nemen die de mensen daar aanprijzen en verkopen. Zo’n markt barst van de verschillende nationaliteiten: Hongaren, Serven, Kroaten – de markten ademen de oude Donaumonarchie waarvan Wenen het stralend middelpunt was.
Zo leer je niet alleen de taal en cultuur van een land, maar ook de geschiedenis en het dagelijks leven van een volk. De Oostenrijkers zijn over het algemeen erg nuchter en maken zich zelden druk. Een semesterkaart voor de metro krijg je gewoon mee zonder studentenpas en iedereen vindt het normaal dat ketens als de McDonalds in panden zijn gevestigd die werkelijk tonnen waard zijn. Roken doet iedereen en overal – ook in restaurants en openbare plekken. Wanneer je in de supermarkt een pak melk wilt afrekenen met een briefje van €200, is ook dat geen probleem.
Tot slot
Tot de dag van vandaag heb ik geen seconde heimwee gehad. Via social media is het sowieso erg makkelijk elkaar op de hoogte te houden en hoef je eigenlijk niemand te missen. Ik heb het hier zo naar m’n zin dat ik feitelijk ook niet zo met Nederland bezig ben. Natuurlijk is Friends niet hetzelfde met Duitse nasynchronisatie en mis ik pepernoten en Wilhelminapepermunt, maar ook daar kom ik wel overeen. Al met al is Wenen absoluut de moeite waard. Bovendien is het een bonus dat ik nog in Wenen ben wanneer de Europese reis plaatsvindt: Ich freue mich auf euch!
The post Net als Sissi appeared first on Bulletineke Justitia.